Zonder oordeel
Door niet te oordelen, schep je stilte in je geest meent Deepak Chopra. Maar is dat eigenlijk wel mogelijk? Ik stoei er regelmatig mee als opsteller en begeleider. Kan ik zonder oordeel naar een cliënt kijken? Beïnvloed ik niet al een klein beetje de samenwerking door mijn mening mee te nemen in de intake?
Systemisch werken is een bijzonder gevoelige discipline. Een opsteller wordt geacht zonder oordeel te luisteren en te begeleiden. Eigen mening en overtuigingen mogen eigenlijk geen rol spelen. Vanuit een bescheiden houding bevragen en meebewegen werkt het beste. En daarna? Afwachten en verduren wat er komt. Het onbekende uit de onderstroom toont meestal vanzelf zijn gezicht. Leuk? Ja hoor, niet meteen hoeven weten werkt voor mij bevrijdend.
En daar zit ook meteen mijn fascinatie voor systemisch werk. Vanuit het lege midden oordeelloos aan het onbekende beginnen. Dat wat er speelt bij de cliënt is uniek en toont zijn vele gezichten in een opstelling. Het verrast, het lacht, het is boos, het huilt, zegt zinnige dingen, geeft veel inzicht terug en boven alles dwingt het mij tot gepaste afstand. Gepaste afstand uit respect voor de cliënt die zoekende is en zich kwetsbaar opstelt.
Die kwetsbaarheid motiveert mij dan weer zonder oordeel te blijven. Wat ik heb gezien en ervaren blijft bij de cliënt. Vervolgafspraak? Tuurlijk! Maar voor nu even terug naar de stilte van het niet hoeven weten. Wat een mooi vak! Deepak Chopra heeft dus gelijk.